Dlaczego twój brzuch jest taki mały!? O ciąży słów kilka.

Długo się zastanawiałam czy pisać ten tekst. A jeśli tak, to co powinnam w nim zawrzeć. Siedzę teraz przed monitorem i gapię się w okno, za którym deszcz leje jak z cebra, a po niebie latają błyskawice. To chyba najlepszy dowód na to, że nie wiele mam do powiedzenia, skoro deszczowa pogoda odciąga mnie od napisania o jednej z ważniejszych rzeczy, która wydarzy się w moim życiu.

Ciąża jak niekończące się wiedeńskie klatki schodowe.

No właśnie... Zarówno w Polsce jak i tu w Niemczech generalnie dużo się pisze i mówi o ciąży. Kobiety ciężarne mogą liczyć na profesjonalną opiekę (moja kasa chorych przechodzi samą siebie: darmowe leki, dofinansowane kursy, komplet badań itd.), ale z drugiej strony panuje lekko euforyczny stan, że kobieta w ciąży to jakaś niezwykła, zesłana przez niebiańskie anioły, istota.

Zacznę od początku. 

Decyzja o ciąży była świadoma, ale wierzcie mi, i tak byłam zaskoczona, kiedy zobaczyłam na teście dwie kreski. Od dwóch dni męczyły mnie mdłości i jeśli mam być szczera, to myślałam, że spowodowały je śledzie w nadmorskiej knajpce. Mój mąż był innego zdania i kupił test ciążowy. Nie rozpłakałam się, ani nie zaczęłam nerwowo dzwonić do najbliższych, aby z radością oświadczyć o moim "błogosławionym" stanie. Ciężko to nazwać błogosławieństwem kiedy przez blisko trzy miesiące leży się w łóżku i nawet droga do muszli klozetowej okazuje się czasami zbyt trudna. Mało jadłam, dużo wymiotowałam, nie mogłam pracować, spałam po kilkanaście godzin na dobę i myślałam, że ten stan utrzyma się już na zawsze.

Po dłuższym czasie objawy zaczęły ustępować, ja rozpoczęłam powrót do wagi sprzed ciąży, mogłam uczestniczyć w życiu codziennym i nawet (trochę!) podróżować. I tu zaczynają się problemy. Na moje pytanie "czy muszę na coś uważać" moja ginekolog spokojnie odpowiedziała "proszę robić to, co robiła pani przed ciążą, należy jedynie odstawić alkohol i papierosy". Jakąś fanką wódki nie jestem, przed ciążą nie paliłam, więc zbyt wiele wyrzeczeń na mnie nie czekało.

Jednak chwilę potem z otoczenia zaczęły dochodzić mnie przedziwne sygnały: nie jedz tego, nie pij tamtego, nie powinnaś biegać, jak to jeździsz na rowerze, nie noś ciężkich zakupów, nie kąp się w morzu/basenie/jeziorze, myj się w letniej wodzie, kup album na zdjęcia USG, masuj brzuch, dlaczego twój brzuch jest taki mały, kupię ci wagę, za mało przybierasz, obetnij włosy, bo i tak ci wypadną, nie farbuj włosów, jak to nie będziesz rodzić w szpitalu?!?!?!

Oraz dziesiątki innych, o których już zdążyłam zapomnieć.

Wiem, że jestem w ciąży, ale ten stan nie powoduje u mnie emocjonalnych uniesień. Nie rozmyślam codziennie o tym, jaką będę matką. Cieszę się, że mam obok siebie odpowiedzialnego mężczyznę. Podczas USG nie ronię łzy, gdy widzę małą otoczoną wodami płodowymi. Interesują mnie jedynie wyniki badań. Biorę to wszytko, takim jakie jest. Niewiele w moim życiu zmieniłam, bo uważam, że przed ciążą było niezłe i skoro nie zagrażało mi, to nie zagraża też mojemu dziecku. Do tego słowa mojej ginekolog oraz położnej zdają się potwierdzać moje podejście. Ja natomiast czuję, że robiąc wszystko "normalnie", budzę zgrozę otoczenia.

Przerażają mnie kobiety, które już w trzecim miesiącu ciąży (płód nawet nie ma jeszcze wtedy mózgu!) mają kompletną wyprawkę i zaczynają urządzanie pokoju dla dziecka. Ja do 12 tygodnia starałam się wstrzymać z informowaniem o ciąży, bo wtedy właśnie mija krytyczny moment. Nie zaprzyjaźniałam się z płodem w moim brzuchu, nie rozmawiałam z nim, nie planowałam żadnych wydatków. Nie chciałam później czuć rozczarowania czy złości. Obecnie jestem za półmetkiem, wiem, że urodzę dziewczynkę i dopiero od kilku dni zastanawiam się nad listą rzeczy, które będę musiała kupić.

We Wiedniu jeszcze niczego nieświadomi już wkrótce dowiemy się, że na tym zdjęciu byliśmy w trójkę.

Nie jest tak, że nie mam żadnych wątpliwości, jednak doceniam też fakt, że oboje chcieliśmy dziecka, jesteśmy zdrowi, mieszkamy we własnym mieszkaniu w mieście, które oferuje dużo udogodnień dla rodziców i dzieci, a pewnie jednym z nielicznych problemów jaki nas czeka to wybór koloru łóżeczka. Może trywializuję, może jestem cyniczna, ale nie chcę martwić się na zapas, bo życie i tak lubi weryfikować plany, które sobie próbujemy robić. Najważniejsze jest dla mnie to, że nie jestem w tej sytuacji sama, a nasza córka będzie miała dwoje kochających rodziców. Reszta wyjdzie w praniu.

Pozdrawiam wszystkie obecne i przyszłe mamy, które postanowiły żyć dalej zgodnie z sobą, nie poddając się presji otoczenia.